Σήμερα κάνει ψόφο στη Σαρωνίδα. Σε παίρνει και σε σηκώνει ο αέρας. Δεν πήγα να βουτήξω το πρωί κάτω στην παραλία, είπα να κάνω απλά μια βόλτα με την Νόπη την κολλητή μου και να πιούμε καφεδάκι.
Σήμερα, είναι επίσης και του Αγίου Βαλεντίνου. Του ηλίθιου αυτού αγίου των ανθοπωλών, των ταβερνιάρηδων και των μπαρακίων...και όχι των ερωτευμένων.
Στο ανθοπωλείο που περάσαμε, γινόταν κόκκινος πανζουρλισμός από λουλούδια, καρδιές και περιτυλίγματα.
Πολλά ζευγαράκια κυκλοφορούσαν με λουλουδικό στο χέρι, σε τρυφερές πόζες για να τους βλέπουμε εμείς οι αζευγάρωτες και να παθαίνουμε κατάθλιψη...
Χέστηκα εγώ για όλα αυτά. Χεσμένο τον έχω τον Βαλεντίνο, το ίδιο και η Νόπη...Να πάτε απόψε ρε ερωτευμένοι όλοι εσείς να σας πιάσουν τον πισινό τα μαγαζιά...
Εγώ Βαλεντίνο δεν γνώρισα ποτέ έτσι όπως τον περιγράφουν οι κάρτες και οι διαφημίσεις και οι ελληνικές ταινίες. Στον πρώτο γάμο ήταν άθλια και δεν μιλώ σχεδόν ποτέ γι'αυτό το μαύρο κομμάτι της ζωής μου.
Ο δεύτερος γάμος με τον Παναγιώτη ξεκίνησε αναλογικά με τον πρώτο πιο καλά, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δεν με ευχαριστούσε τίποτε. Στο κρεβάτι αισθανόμουν σαν πουτάνα που έπρεπε να κάνει σεξ..επειδή είχε υποχρέωση...
Τότε ήταν που γνώρισα τον Βαλεντίνο μου. Ήταν 14 Φεβρουαρίου...πολλές δεκαετίες πριν. Ο Παναγιώτης ήταν στη Θεσσαλονίκη για κάποιο κληρονομικό θέμα.
Εγώ εκείνη την ημέρα βγήκα για ποτό. Μόνη μου. Η πρώτη φορά που βγήκα μόνη έξω για ποτό. Άφησα την μικρή στην πεθερά μου, θα την έπαιρνα την επόμενη ,μέρα και είπα ότι πάω θέατρο με τη Νόπη... Η Νόπη ξέρει την ζωή μου σαν κάλπικη δεκάρα. Δεν ήξερα που να πάω για ποτό. Πήγα στο Σύνταγμα, περπάτησα, έβλεπα τα μαγαζιά, όλα τα μαγαζιά και τα περιεργαζόμουν σχολαστικά. Σταμάτησα σε ένα μαγαζί με είδη καπνιστού στην οδό Ακαδημίας και χάζεψα. Πιο πολύ σκεφτόμουν παρά χάζευα.
Όταν συνειδητοποίησα, ότι εκείνος παρατηρούσε εμένα σχολαστικά.
Ηταν ο Νίκος, το πρώτο μου κυριλέ καμάκι. Δεν ντράπηκα καθόλου που μου άρεσε και του χαμογέλασα. Μου πρότεινε ποτό. Δέχτηκα ξεδιάντροπα, όπως με ξεδιάντροπη διάθεση ξεπόρτισα εκείνη την ημέρα.
Με πήγε στο μπαρ μεγάλου πολυτελούς ξενοδοχείου. Αρχιτέκτονας με μόνιμη διαμονή στο Dubai. Δεν με ρώτησε λέξη για την ζωή μου και γω ούτε λέξη για τη δική του. Με κοιτούσε στα μάτια, στα χείλη, μου έλεγε όμορφα λόγια, με φίλησε δημοσίως σαν να μασταν νόμιμο ζευγάρι. Με ανέβασε στο δωμάτιό του. Μου έκανε έρωτα όλη νύχτα. Ένιωθα πως δεν ήμουν εγώ. 'Ενιωθα πως είμαι μια πρωταγωνίστρια ταινίας. Ξέχασα πως είχα άντρα και παιδί, ξέχασα πια ήμουν. Ήταν ο Βαλεντίνος μου.....
Στις 6 το πρωί έφυγα. Τον φίλησα και έφυγα. Ξύπνησε και με αποχαιρέτησε. Δεν μου ζήτησε να ξαναβρεθούμε. Ούτε και γω. Είμασταν μαζί από τις 7 το απόγευμα έως τις 6 το πρωί... ούτε ένα 12ωρο, όμως ήταν σαν να μασταν μαζί μια ολόκληρη ζωή.
Δεν ξέρω άν τον λέγανε Νίκο, άν ήταν αρχιτέκτονας με έδρα το Dubai. Δεν έμαθε ποτέ ότι με λένε Ιουστίνη. Του είπα ότι με λένε Βενεδικτίνη, το όνομα τις γιαγιάς μου...
Που να σαι άραγε απόψε Βαλεντίνε μου; Ζεις άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου