Finally, did it

Μόλις γύρισα σπίτι μου. 

Ταχυκαρδία. Ηρεμώ σιγά σιγά..

Ήταν υπεροχη η αδρεναλίνη που ένιωθα. 

Πήγα. Εκεί στην παραλιακή. Στάθηκα στον παράδρομο. Πάρκαρα. Άναψα τα alarm όπως και οι άλλες.  Το τζιπ εντυπωσιακό.

Πέρναγαν πολλά αυτοκίνητα και η ώρα δεν ήταν κάν 9 το βράδυ. Με κοιτούσαν. Ίδρωνα  στην αρχή, είχα ταχυκαρδία. Δεν σταματούσαν.

Τρελαινόμουν από αδρεναλίνη. Πήγε 9.30, πήγε 10, πήγε 10.30. 

Τότε, κάποιος ενδιαφέρθηκε για μένα. Ήταν απίστευτο. Ήταν νεαρός, με jeep, όχι πάνω από 20 ετών. Δεν ρώτησε καν πόσο. Μου λεει "πάμε".

Κάνε μια βόλτα μωρό μου του λέω, και έλα να φύγουμε. Να τελειώσω το τηλεφώνημα. Είχα συνέχεια το κινητό στο αυτί μου, έτσι ώστε εάν με σταματήσει καμιά αστυνομία να το παίξω άσχετη..

Οκ μωρό μου, μου λέει. Μόλις απομακρύνθηκε και έστριψε το στενό...έβαλα μπροστά και έφυγα. 

Βγήκα παραλιακή  και έτρεξα σαν τρελή. Νόμισα πως θα σταματήσει η καρδιά μου από τους πολλούς χτύπους. Ήρθα Σαρωνίδα σε 20 λεπτά!! 

Μπήκα σπίτι. Στο καταφύγιό μου.

Ιουστίνη είσαι θεοπάλαβη, σκέφτηκα. Έβαλα ένα κρασάκι κόκκινο. Και σας γράφω. 

Δεν κοκκινίζω. 

Θέλω να ξαναπάω άραγε; Ικανοποίησα την φαντασίωσή μου...