Χορός Φαντασμάτων

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πολύ περίεργα, πραγματικά δεν ξέρω τι φταίει .Η ψυχολογία μου είναι για κλάματα και γενικώς, νοιώθω και βλέπω πράγματα περίεργα .Για μια ακόμα φορά τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν στήσει χορό στο σαλόνι μου.

Κάθε βράδυ υποδέχομαι όλους όσους περάσανε από τη ζωή μου ,και έχουν βέβαια περάσει ήδη στην απέναντι όχθη . Ίσως κι αυτοί, με τη σειρά τους, ετοιμάζονται να με υποδεχτούν .Πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς και ιδιαίτερα η μάνα μου. Πραγματικά, πόσο μου έλλειψε η αγκαλιά της.

Θυμάμαι , τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα στην αγκαλιά της όταν ήμουν μικρή. Αυτή να μου τραγουδάει , να μου χαϊδεύει τα μαλλιά κι εγώ ξαπλωμένη ανάσκελα να της χαμογελώ. Αχ, μάνα πόσο πολύ θέλω να έρθω κοντά σου , πόσες ενοχές νοιώθω που σε εγκατέλειψα και δεν γύρισα ποτέ ξανά να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Όμως ,πάντα σου έστελνα φωτογραφίες από την «ευτυχισμένη» μου ζωή .Πάντα ήσουν στο μυαλό μου , αλλά είχα δώσει όρκο να μη γυρίσω πίσω στο νησί ποτέ ξανά. Αυτός ο καταραμένος, ο αναθεματισμένος εγωισμός μου, με απομάκρυνε από όλους όσους με βλάψανε , αλλά με στέρησε από σένα και όλους όσους αγάπησα .Ανάμεσα σε όλους αυτούς θα μπορούσα να συμπεριλάβω και σένα πατέρα , που παρόλο ήσουν αυταρχικός και σκληρός κατά βάθος με αγαπούσες αλλά φοβόσουνα να το παραδεχτείς και να το εκδηλώσεις.

Αν , έδειχνες κατανόηση έστω και για και φορά ,και αν η μάνα δεν ήταν τόσο αδύναμη και υποτακτική απέναντί σου και μπορούσε έστω και για μια στιγμή να σηκώσει το ανάστημά της, θα ήμασταν μαζί για πολλά χρόνια και δε θα αναγκαζόμουν να φύγω. Θα μπορούσατε να χαρείτε με τις χαρές μου και να κλάψετε με τις στεναχώριες μου, όπως κι εγώ βέβαια. Δε θα μάθαινα για τον θάνατό σας από τους ξένους και θα μπορούσα να σας θρηνήσω από κοντά όπως έπρεπε. Στο κάτω κάτω μια με είχατε και μοναδική , άξιζα νομίζω κάτι καλύτερο!