Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

ΜικροΤσούτσουνοι μαμάκηδες....


Αυτοί οι χοντρομπαλάδες μικροτσούτσουνοι μαμάκηδες, οι μπούληδες του κερατά,  όταν πάνε κανα ταξιδάκι μακριά από τη μαμά τους, μπαίνουν στο ίντερνετ και ξελογιάζουν τα καλά κορίτσια. 

Τους πουλάνε έρωτες και τους υπόσχονται βραδιές με αγκαλίτσες και χαδάκια. 

Μα μολις προσγειωθούν δίπλα στη μαμάκα τους, τα ξεχνούν όλα και "δεν θέλουν να μπουν στη διαδικασία"

Ρε άει χεστείτε αγάμητοι πίθηκοι.

Ιουστίνη

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Σκατά


Απόψε είμαι γενικά σκατά. 
Λιβανίζω μπας και φύγουν τα φαντάσματα

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΧΟΡΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ 2


Για πρώτη φορά στο πεζοδρόμιο όπως είπα, τα πήγα μια χαρά .Πολλές επιτυχίες. Γέροι , νέοι , κουτσοί , στραβοί , όλοι περάσανε από της κυρά Ιουστίνης με τις προσφορές τους . Όμως εγώ στάθηκα στο ύψος μου, δε πήγα με κανέναν, τουλάχιστον γι' απόψε. 

Ο λόγος; Έπρεπε να γυρίσω σπίτι, όπου είχα ραντεβού με τα φαντάσματα μου, αυτά που μου στοιχειώσανε το σαλόνι και το μυαλό.

Αυτή τη φορά σειρά είχαν οι πρώην σύζυγοί μου, όλοι χωρίς καμια εξαίρεση. Ο Περικλής, το πρώτο μου στεφάνι, ο βιαστής της ψυχής και της ζωής μου όλης. Ο Παναγιώτης ο φραγκάτος, μεγάλος γόης αλλά κρύος και καθόλου ερωτικός και στο τέλος ο Αριστείδης ο μεγάλος μου έρωτας κι αυτός φραγκάτος αλλά και πολύ μεγάλος εραστής. Πραγματικός άντρας.

Όλοι αυτοί λοιπόν ήρθαν απόψε το βράδυ στο σαλόνι μου, παρατάχτηκαν σε μια σειρά και άρχισαν να με φτύνουν και με αναφωνούν πόρνη. Τους ντρόπιασα και τους μουτζούρωσα το όνομα . Δεν έχουνε, λένε,  μούτρα να βγουν στην κόλαση όπου βρίσκονται, γιατί όλοι τους φωνάζουν κερατάδες .

Ρε Περικλή όταν μου συμπεριφερόσουν με το χειρότερο τρόπο και με χτυπούσες και με πηδούσες τόσο βίαια, τότε για σένα δεν ήμουν πόρνη;

Εσύ Παναγιώτη , όταν με δελέασες με τα λεφτά σου για να σε παντρευτώ , τότε δεν ήμουν πόρνη;

Κι εσύ Αριστείδη, όταν συναντιόμασταν  κρυφά από τον άντρα μου για να με πασπατέψεις, τότε δεν ήμουν πόρνη;

Λοιπόν, όλοι θέλατε μια πόρνη δίπλα σας , αλλά απλά δε θέλατε να το παραδεχτείτε. Τώρα γιατί θυμώνετε, επειδή αποφάσισα να δω πως ζει μια πραγματική πόρνη στο πεζοδρόμιο και πως μπορεί να βγάζει λεφτά κάνοντας την καθημερινότητά της επάγγελμα;  Γιατί στο κάτω κάτω,  όλες αυτές, με μένα όπως και με πολλές άλλες γυναίκες,δεν έχουν καμία διαφορά. Να μη σας πω πως είναι και πιο ειλικρινείς . Γι’ αυτό, άντε  πίσω στους τάφους σας  και με ενοχλήσετε ποτέ ξανά.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Finally, did it


Μόλις γύρισα σπίτι μου. 

Ταχυκαρδία. Ηρεμώ σιγά σιγά..

Ήταν υπεροχη η αδρεναλίνη που ένιωθα. 

Πήγα. Εκεί στην παραλιακή. Στάθηκα στον παράδρομο. Πάρκαρα. Άναψα τα alarm όπως και οι άλλες.  Το τζιπ εντυπωσιακό.

Πέρναγαν πολλά αυτοκίνητα και η ώρα δεν ήταν κάν 9 το βράδυ. Με κοιτούσαν. Ίδρωνα  στην αρχή, είχα ταχυκαρδία. Δεν σταματούσαν.

Τρελαινόμουν από αδρεναλίνη. Πήγε 9.30, πήγε 10, πήγε 10.30. 

Τότε, κάποιος ενδιαφέρθηκε για μένα. Ήταν απίστευτο. Ήταν νεαρός, με jeep, όχι πάνω από 20 ετών. Δεν ρώτησε καν πόσο. Μου λεει "πάμε".

Κάνε μια βόλτα μωρό μου του λέω, και έλα να φύγουμε. Να τελειώσω το τηλεφώνημα. Είχα συνέχεια το κινητό στο αυτί μου, έτσι ώστε εάν με σταματήσει καμιά αστυνομία να το παίξω άσχετη..

Οκ μωρό μου, μου λέει. Μόλις απομακρύνθηκε και έστριψε το στενό...έβαλα μπροστά και έφυγα. 

Βγήκα παραλιακή  και έτρεξα σαν τρελή. Νόμισα πως θα σταματήσει η καρδιά μου από τους πολλούς χτύπους. Ήρθα Σαρωνίδα σε 20 λεπτά!! 

Μπήκα σπίτι. Στο καταφύγιό μου.

Ιουστίνη είσαι θεοπάλαβη, σκέφτηκα. Έβαλα ένα κρασάκι κόκκινο. Και σας γράφω. 

Δεν κοκκινίζω. 

Θέλω να ξαναπάω άραγε; Ικανοποίησα την φαντασίωσή μου...

Απόψε....


Έχει δίκιο ο φίλος μου ο Molemou...

Πρέπει να κάνουμε κάποια πράγματα, πρέπει να υλοποιούμε τις φαντασιώσεις μας. 

Μόνο έτσι θα μάθουμε εάν πραγματικα γουστάρουμε κάτι ή όχι. 

Και γω απόψε θα ρισκάρω.

Θα βγω νωρίς το βράδυ στην παραλιακή, εκεί στο ύψος του Romeo... Υπάρχουν διάφορες κυρίες μεγάλης ηλικίας που κάνουν πορνεία μέσα στα αυτοκίνητά τους.... 

Πως να είναι άραγε; Θα πάρω το Cayenne μου και θα πάω. Και ότι γίνει. 

Ούφ άρχισα να αγχώνομαι αλλά δεν είναι αμαρτία να πεθάνω με την φαντασίωσή μου αυτή απραγματοποίητη;; 

Ασχέτως εάν θα με προτιμήσει κάποιος ή όχι, θέλω να νιώσω πως είναι να εκτίθεσαι με τέτοιον τρόπο..

much better

Απόψε η διάθεσή μου είναι πολύ καλύτερη. 
Βγήκα. 
Για νυχτερινό μπάνιο. 
Η θάλασα παγωμένη.
Γύρισα και έβαλα ένα ζευγάρι καλσόν με μαύρες λουστρίν ψιλοτάκουνες γόβες, ένα κόκκινο τοπάκι και βγήκα βόλτα στη Βάρκιζα....

Έπεσε αρκετό καμάκι είναι η αλήθεια. Με ανέβασε. Και μέχρι εκεί. 

Για να είμαι ειλικρινής σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου ώς γριά πόρνη του δρόμου..είναι μια φαντασίωσή μου. Άλλη φορά όμως.

Γύρισα σπίτι καλά.

Πήρα τη φωτογραφική μηχανή. Με φωτογράφισα. 

Καλή Κυριακή μωρά μου



Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Θα'χει άραγε κύμα στο ταξίδι;;


Ξημερώνει πάλι και γω ξάγρυπνη. 
Το blog είναι η πιστή μου παρέα. 
3.20 τα ξημερώματα. 
Η Νόπη κοιμάται από τις 12 σήμερα. 
Εμένα ούτε τα χάπια δεν με πιάνουν πιά. 
Κάθομαι με τις ώρες και παρατηρώ το σταφιδιασμένο μου χέρι. 
Και αναρωτιέμαι εάν είναι δικό μου. 
Όχι, δεν είναι δικό μου αυτό το κωλόχερο. 
Ποτέ μου δεν συμπάθησα τις σταφίδες, γιατί να συμπαθήσω το χέρι μου;
Σκέφτομαι τον θάνατο. 
Πολύ έντονα. 
Και την γιαγιά που στα 80 της ξεψύχησε.
Αυτός ο σκατότοπος, σε πετάει μόλις γεράσεις.
Πρέπει να ξεφτελίζεσαι για να σαι αξιοπρεπής.
Να πληρώνεις για να σου χαμογελάει η κόρη σου.
Να έχεις να πληρώσεις για να σε γαμάνε τα τεκνά.
Να έχεις λεφτά για να πας στο γιατρό.
Δεν γουστάρω να είμαι άλλο γριά.
Θέλω να ξαναγεννηθώ.
Νέα
Όμορφη
Να μυρίζω την ζωή. 
Ξανά. 
Να μην έχω γιατρούς, φάρμακα, ενέσεις, ακτινογραφίες και ένα σωρό σκατά ακόμα.
Καλημέρα, καλό σαββατοκύριακο σε όλους σας

Χορός Φαντασμάτων


Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πολύ περίεργα, πραγματικά δεν ξέρω τι φταίει .Η ψυχολογία μου είναι για κλάματα και γενικώς, νοιώθω και βλέπω πράγματα περίεργα .Για μια ακόμα φορά τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν στήσει χορό στο σαλόνι μου.
Κάθε βράδυ υποδέχομαι όλους όσους περάσανε από τη ζωή μου ,και έχουν βέβαια περάσει ήδη στην απέναντι όχθη . Ίσως κι αυτοί, με τη σειρά τους, ετοιμάζονται να με υποδεχτούν .Πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς και ιδιαίτερα η μάνα μου. Πραγματικά, πόσο μου έλλειψε η αγκαλιά της.
Θυμάμαι , τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα στην αγκαλιά της όταν ήμουν μικρή. Αυτή να μου τραγουδάει , να μου χαϊδεύει τα μαλλιά κι εγώ ξαπλωμένη ανάσκελα να της χαμογελώ. Αχ, μάνα πόσο πολύ θέλω να έρθω κοντά σου , πόσες ενοχές νοιώθω που σε εγκατέλειψα και δεν γύρισα ποτέ ξανά να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Όμως ,πάντα σου έστελνα φωτογραφίες από την «ευτυχισμένη» μου ζωή .Πάντα ήσουν στο μυαλό μου , αλλά είχα δώσει όρκο να μη γυρίσω πίσω στο νησί ποτέ ξανά. Αυτός ο καταραμένος, ο αναθεματισμένος εγωισμός μου, με απομάκρυνε από όλους όσους με βλάψανε , αλλά με στέρησε από σένα και όλους όσους αγάπησα .Ανάμεσα σε όλους αυτούς θα μπορούσα να συμπεριλάβω και σένα πατέρα , που παρόλο ήσουν αυταρχικός και σκληρός κατά βάθος με αγαπούσες αλλά φοβόσουνα να το παραδεχτείς και να το εκδηλώσεις.
Αν , έδειχνες κατανόηση έστω και για και φορά ,και αν η μάνα δεν ήταν τόσο αδύναμη και υποτακτική απέναντί σου και μπορούσε έστω και για μια στιγμή να σηκώσει το ανάστημά της, θα ήμασταν μαζί για πολλά χρόνια και δε θα αναγκαζόμουν να φύγω. Θα μπορούσατε να χαρείτε με τις χαρές μου και να κλάψετε με τις στεναχώριες μου, όπως κι εγώ βέβαια. Δε θα μάθαινα για τον θάνατό σας από τους ξένους και θα μπορούσα να σας θρηνήσω από κοντά όπως έπρεπε. Στο κάτω κάτω μια με είχατε και μοναδική , άξιζα νομίζω κάτι καλύτερο!

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Το φέρετρο


Το λευκά φέρετρα μοιάζουν πιο κυριλέ αλλά λερώνονται πιο εύκολα


Δεν είναι απίστευτο να ξέρεις ότι μπορεί να σαπίσεις εκεί μέσα;
Το κάθε φέρετρο έχει και μια ιστορία

Η κάθε κηδεία επίσης έχει την ιστορία της. Στην κηδεία της γιαγιάς Βενεδικτίνης, κάτι γριές τσακώθηκαν για την ηλίκία της. Λέγανε ότι όταν πέθανε δεν ήταν 80 όπως έγραφε η ταφόπλακα, αλλά 88, ότι έκρυβε δηλαδή  8 χρόνια...


Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Εσείς τι πιστεύετε;


Τις τελευταίες ημέρες, πέρα από διάφορες φωτογραφίες που τις έβλεπα και κοκκίνιζα, έχουν έρθει στο email μου διάφορα ηλεκτρονικά μηνύματα που ζητάνε να αποκαλύψω την πραγματική μου ηλικία!!!!! Δεν πιστεύουν λένε ότι είμαι 80, αλλά ότι είμαι μιά νέα κοπέλα που έχει όρεξη για ανοησίες.

Εσείς τι πιστεύετε ρε παιδιά;

Τόσο τραγικό είναι να έχει blog ένας άνθρωπος που ανήκει στην τρίτη ηλικία; Ή νομίζετε ότι μου είναι πολύ ευχάριστο να δηλώνω ότι είμαι 80 χρονών;  

Προσωπικά νομίζω ότι σαρκάζοντας τον εαυτό μου για την ηλικία μου, είναι ο μοναδικός τρόπος να  εξοικειωθώ με κάτι που μου είναι πολύ δύσκολο, το ότι δηλαδή πλησιάζω κάθε μέρα πιο κοντά στον θάνατο...

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Pardon; Ναι κολάστηκα...

Μα δεν ντρεπεστε να με κολάζετε έτσι μεσημεριάτικα; 

Αυτές τις δύο φωτογραφίες βρήκα σήμερα ανοίγοντας το Blogo-email μου......Τι να κάνω η γυναίκα, κολάστηκα θέλοντας και μη...



Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Περίεργα όνειρα


Απόψε είδα στον ύπνο μου είδα την γιαγιά μου την Βενεδικτίνη, ήταν όπως την γνώρισα , μια καλοσυνάτη γριούλα. Μου έπιασε κουβέντα και άρχισε να  μου  δίνει συμβουλές  επισημαίνοντας  τα λάθη που έκανα  και που συνεχίζω να κάνω στην προσωπική μου ζωή. Λάθη! Tι λάθη μπορεί να κάνει μια γριά ογδόντα ετών και αν πραγματικά κάνει κάποια, τι συνέπειες θα μπορούσαν να  έχουν στη μελλοντική της ζωή;   

Το ίδιο πράγμα έκανε και η κόρη μου η Λήδα, που ήρθε προχθές στο σπίτι μου για καφέ και άρχισε το κήρυγμα .

- Να σοβαρευτείς μου λέει, να σοβαρευτείς, έχεις εγγόνια της παντρειάς, τα οποία πρέπει να τα σεβαστείς, να μη τα κάνεις να ντρέπονται για σένα!

Δε με αφήνεται στην ησυχία μου  όλοι σας, ζώντες και πεθαμένοι; Η ζωή είναι δική μου, και θα την κουμαντάρω όπως εγώ ορίζω.

Το περίεργο στην υπόθεση είναι, ότι την γιαγιά μου είχα να τη  δω στον ύπνο μου πολλά χρόνια. Και εμφανίστηκε χθες το βράδυ απρόσκλητη, έτσι ξαφνικά !

Τι περίεργο πράγμα, μικρό κοριτσάκι ήμουν όταν έφυγε η γριά Βενεδικτίνη και τώρα που μιλάμε, είμαι στην ηλικία της, στην ηλικία δηλαδή που πέθανε! Ήρθε ο καιρός που είμαι κι εγώ μια γριούλα . Μια γριούλα ογδόντα ετών, που συνεχίζει,  σύμφωνα  με τους άλλους, να κάνει λάθος επιλογές, με αδιευκρίνιστες επαναλαμβάνω συνέπειες στη ζωή της. Ούτε για δουλειά ψάχνω, ούτε να παντρευτώ θέλω, ούτε υποψηφιότητα για βουλευτής θέλω να βάλω. Aπλά, θέλω να περνάω καλά και να απολαύσω όσο γίνεται καλύτερα τα χρόνια που χάρισε ο Θεός … τόσο μεγάλη αμαρτία είναι αυτό;

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Where are you my Valentine;;;



Σήμερα κάνει ψόφο στη Σαρωνίδα.  Σε παίρνει και σε σηκώνει ο αέρας.  Δεν πήγα να βουτήξω το πρωί κάτω στην παραλία, είπα να κάνω απλά μια βόλτα με την Νόπη την κολλητή  μου και να πιούμε καφεδάκι. 
Σήμερα, είναι επίσης και του Αγίου Βαλεντίνου. Του ηλίθιου αυτού αγίου των ανθοπωλών, των ταβερνιάρηδων και των μπαρακίων...και όχι των ερωτευμένων.
Στο ανθοπωλείο που περάσαμε, γινόταν κόκκινος πανζουρλισμός από λουλούδια, καρδιές και περιτυλίγματα.

Πολλά ζευγαράκια κυκλοφορούσαν με λουλουδικό στο χέρι, σε τρυφερές πόζες για να τους βλέπουμε εμείς οι αζευγάρωτες και να παθαίνουμε κατάθλιψη...
Χέστηκα εγώ για όλα αυτά.  Χεσμένο τον έχω τον Βαλεντίνο, το ίδιο και η Νόπη...Να πάτε απόψε ρε ερωτευμένοι όλοι εσείς να σας πιάσουν τον πισινό τα μαγαζιά...

Εγώ Βαλεντίνο δεν γνώρισα ποτέ έτσι όπως τον περιγράφουν οι κάρτες και οι διαφημίσεις και οι ελληνικές ταινίες. Στον πρώτο γάμο ήταν άθλια και δεν μιλώ σχεδόν ποτέ γι'αυτό το  μαύρο κομμάτι της ζωής μου.
Ο δεύτερος γάμος με τον Παναγιώτη ξεκίνησε αναλογικά με τον πρώτο πιο καλά, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δεν με ευχαριστούσε τίποτε. Στο κρεβάτι αισθανόμουν σαν πουτάνα που έπρεπε να κάνει σεξ..επειδή είχε υποχρέωση...      

Τότε ήταν που γνώρισα τον Βαλεντίνο μου. Ήταν 14 Φεβρουαρίου...πολλές δεκαετίες πριν. Ο Παναγιώτης ήταν στη Θεσσαλονίκη για κάποιο κληρονομικό θέμα. 

Εγώ εκείνη την ημέρα βγήκα για ποτό. Μόνη μου. Η πρώτη φορά που βγήκα μόνη έξω για ποτό. Άφησα την μικρή στην πεθερά μου, θα την έπαιρνα την επόμενη ,μέρα  και είπα ότι πάω θέατρο με τη Νόπη...  Η Νόπη ξέρει την ζωή μου σαν κάλπικη δεκάρα. Δεν ήξερα που να πάω για ποτό. Πήγα στο Σύνταγμα, περπάτησα, έβλεπα τα μαγαζιά, όλα τα μαγαζιά και τα περιεργαζόμουν σχολαστικά. Σταμάτησα σε ένα μαγαζί με είδη καπνιστού στην οδό Ακαδημίας και χάζεψα. Πιο πολύ σκεφτόμουν παρά χάζευα. 

Όταν συνειδητοποίησα, ότι εκείνος παρατηρούσε εμένα  σχολαστικά. 

Ηταν ο Νίκος, το πρώτο μου κυριλέ καμάκι. Δεν ντράπηκα καθόλου που μου άρεσε και του χαμογέλασα. Μου πρότεινε ποτό. Δέχτηκα ξεδιάντροπα, όπως με ξεδιάντροπη διάθεση ξεπόρτισα εκείνη την ημέρα. 

Με πήγε στο μπαρ μεγάλου πολυτελούς ξενοδοχείου. Αρχιτέκτονας με μόνιμη διαμονή στο Dubai. Δεν με ρώτησε λέξη για την ζωή μου και γω ούτε λέξη για τη δική του. Με κοιτούσε στα μάτια, στα χείλη, μου έλεγε όμορφα λόγια, με φίλησε δημοσίως σαν να μασταν νόμιμο ζευγάρι. Με ανέβασε στο δωμάτιό του. Μου έκανε έρωτα όλη νύχτα. Ένιωθα πως δεν ήμουν εγώ. 'Ενιωθα πως είμαι μια πρωταγωνίστρια ταινίας. Ξέχασα πως είχα άντρα και παιδί, ξέχασα πια ήμουν. Ήταν ο Βαλεντίνος μου.....

Στις 6 το πρωί έφυγα. Τον φίλησα και έφυγα. Ξύπνησε και με αποχαιρέτησε. Δεν μου ζήτησε να ξαναβρεθούμε. Ούτε και γω.  Είμασταν μαζί από τις 7 το απόγευμα έως τις 6 το πρωί...  ούτε ένα 12ωρο, όμως ήταν σαν να μασταν μαζί μια ολόκληρη ζωή.

Δεν ξέρω άν τον λέγανε Νίκο, άν ήταν αρχιτέκτονας με έδρα το Dubai. Δεν έμαθε ποτέ ότι με λένε Ιουστίνη. Του είπα ότι με λένε Βενεδικτίνη, το όνομα τις γιαγιάς μου...

Που να σαι άραγε απόψε Βαλεντίνε μου; Ζεις άραγε; 

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009


Σήμερα πήγα στον γιατρό , στην αρχή φοβήθηκα λίγο , αλλά τελικά όλα πήγαν μια χαρά!!!
Και να σας πω και γιατί πήγα στο γιατρό....είχα καθυστέρηση, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν έγκυος.
Η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο αμελής, γιατί είχα καιρό καθυστέρηση, περίπου 25χρόνια.....αλλά ποτέ δεν θέλησα να παραδεχτώ ότι ήταν εμμηνόπαυση......και τελικά ούφ, ησύχασα, δεν είναι εμμηνόπαυση αλλά καθυστέρηση. Έτσι μου πε και το τεκνό που με εξέτασε (είναι 40άρης, αλλά για μένα τεκνό)  

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Οι Αποκριές μου

Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, περίμενα πως και πως τις Αποκριές. Μην φανταστείτε πως γινότανε και τίποτα στην Ικαρία εκείνης της εποχής! Είχαμε απλά μια καλή δασκάλα από την Ξάνθη,  που ήταν μερακλού και συνεργαζόταν με τους γονείς και κάναμε γιορτούλα. 

Στην σχολική ποδιά, η μαμάκα μου, μου έραβε σιρίτια πολύχρωμα. Βάζαμε και ένα χάρτινο καπελάκι και μια μάσκα που  φτιάχναμε στο σχολείο και χορεύαμε γύρω από ένα γαιτανάκι στους ρυθμούς αποκριάτικης μουσικής  που έβγαινε από το πικάπ που είχε φέρει ο κυρ Νίκος ο ναυτικός και ήταν το μοναδικό τότε στον Αρμενιστή.

Και σήμερα όμως, στα 80 μου, τις Αποκριές τις περιμένω επίσης πως και πως. Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να βαφτώ πολύ, να βάλω μικρή μάσκα στα μάτια μου και καπέλο με βέλο..και να ξετρελάνω πολλά αρσενικά, μιας και το μόνο που βλέπουν καθαρά, είναι ένα ωραίο κορμί χωρίς τις ζάρες της μούρης. 

Το τι καμάκι μου κάνουνε, άλλο να σας περιγράφω και άλλο να βλέπετε από καμιά μεριά. Είναι επίσης μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για σεξ σε αυτοκίνητο, μιας και οι άντρες πεθαίνουν για σεξ με μασκαρεμένη θεά!!! Χα χα, που να ξεραν, τι κρύβει η μάσκα και το βέλο. Ήδη έκλεισα με την φιλενάδα μου τραπέζε σε 2 μασκέ ρετρό πάρτυ,ένα σε ένα ξενοδοχείο στη Γλυφάδα και ένα σε ένα μαγαζί στην Πατησίων...

Ευχηθείτε μου καλή ψαριά βρε παιδιά, το πρώτο μασκέ είναι Σάββατο και το δεύτερο το επόμενο Σάββατο.... 

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Με κουκούλα ή χωρίς


Μόλις έφυγε ο Μάκης ο personal trainer , δηλαδή ο προσωπικός μου γυμναστής γι’ αυτούς που δεν κατάλαβαν  .

Οι ασκήσεις “γυμναστικής” που κάνουμε μαζί είναι άκρως εξουθενωτικές  , ειδικά αυτή που κάναμε σήμερα , εγώ στα τέσσερα και ο Μάκης από πίσω , τι να πω ,για να σηκωθώ είδα και έπαθα . Τα γόνατά μου με είχανε πεθάνει , δεν ήξερα τι να κάνω.

Δε με θέλει ανάσκελα ,που είναι πιο εύκολο ,γιατί  λέει δε μπορεί να με βλέπει  και μου ζητάει να βάλω κουκούλα , κι εγώ τι να κάνω , κάθομαι στα τέσσερα , γιατί στην ηλικία που είμαι , με την κουκούλα θα σκάσω!

Μπήκα και στο Facebook


Άντε να δω τι γίνεται και στο facebook για το οποίο όλοι μιλάνε

Η διεύθυνσή μου στο Facebook είναι  : ioustinikarra@gmail.com 

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Γνωριμίες διαδικτυακές

romantic meeting : Varkiza

Σε λίγο έχω ραντεβού.

Τον γνώρισα σε ένα site που μου σύστησε η γειτόνισα... το http://www.gnorimies.gr/

Δεν σας λέω με τι όνομα μπαίνω εκεί, μην με ρωτήσετε....

Πάντως, είναι 69 χρονών, χωρισμένος, με 4 παιδιά που δεν ζουν μαζί του, 181 ύψος, 77 κιλά. χειμερινός κολυμβητής και γυμνασμένος....

Είδε την φωτογραφία που του έστειλα και ξετρελάθηκε...

Θα σας πω τα νέα αργότερα, φεύγω για Βάρκιζα, εχουμε ραντεβού σε ένα καφέ εκεί....

Αχ, ευχηθείτε μου να αξίζει και εξωτερικώς και ....εσωτερικώς ... 

Καφές , Sex και Τρίχες


Τις προάλλες , μετά από ένα εξοντωτικό πρόγραμμα γυμναστικής με τον personal trainer,  βγήκα για καφεδάκι με την Χαρίκλεια , ξέρετε αυτή με τα πάρτι , στο Κολωνάκι την παλιά μου γειτονιά. Εκεί έμενα με τον Παναγιώτη πριν παντρευτώ τον Αριστείδη , τον μαλάκα που με εξόρισε στην Σαρωνίδα . Τέλος πάντων , που λέτε αυτή η Χαρίκλεια ήταν μεγάλο κλαρίνο στα νιάτα της , αν όχι όλο αλλά τουλάχιστον το μισό δικηγορικό σύλλογο Αθηνών τον είχε πάρει.

Ο κερατάς ο σύζυγος της , δικηγόρος κι αυτός, είχε ένα ελάττωμα,  ήταν  πολύ , τι πολύ , υπερβολικά τριχωτός . Η Χαρίκλεια όμως φτιαχνόταν πολύ μαζί του, της άρεσε  πολύ η τρίχα , ίσως αυτό το φετίχ να ήταν μέσα στο γονίδιό της. Από ότι έμαθα πολύ αργότερα, ο πατέρας της ήταν αρκουδιάρης κάπου στην Μακεδονία. Έβγαινε που λέτε  με ένα ντέφι  και τη  αρκούδα του στα πανηγύρια και την έκανε να χορεύει! υψηλή κοινωνία ….από τζάκι η Χαρίκλεια.  Τώρα το πώς έγινε του Κολωνακίου η χωριάτα είναι άλλη ιστορία ,που θα την  πούμε μιαν άλλη στιγμή.

Η τρίχα του κερατά  λοιπόν , κάλυπτε όλο το σώμα του , σαν την αρκούδα του μπάρμπα Φώτη του μπαμπά  ένα πράγμα. Δεν τολμούσε ούτε  στην παραλία να βγει ο μεγαλοδικηγόρος! γελούσε και  ο κάθε πικραμένος.

Με την Χαρίκλεια  είχα  μια άλλη σχέση, της μιλούσα ανοιχτά όπως κι αυτή βέβαια σε μένα  , ίσως επειδή βιώσαμε και οι δυο δύσκολα παιδικά χρόνια και καταλάβαινε η μια την άλλη.  Εκείνη τη μέρα μιλήσαμε για πολλά θέματα , ξεκινήσαμε από το μακρινό παρελθόν , και φτάσαμε στο πιο κοντινό μέλλον γιατί παραπάνω δεν πήγαινε.

-Μωρή , της λέω σε μια στιγμή ειλικρίνειας, στα νιάτα σου ήσουν μεγάλη ρουφιάνα .Εσύ τόσους και τόσους τσιμπούκωσες κι εγώ δεν έβγαλα τσιμουδιά πουθενά .Ενώ εγώ μια φορά κεράτωσα τον Παναγιώτη και το έκανες βούκινο σε όλο το Κολωνάκι .

-Έλα βρε καημένη , μου απαντάει με ένα ύφος και καλά…μεγάλης κυρίας , που τα θυμάσαι αυτά; Περασμένα μεγαλεία , κάποτε γινόντουσαν αυτά που περνούσε η μπογιά μας , τώρα φασκόμηλο και Τατιάνα !

- Όχι , καημένη αυτά μπορεί να ισχύουν για σένα και για κάθε άλλη γριούλα της σειράς , γιατί για μένα τώρα αρχίζει η ζωή , τώρα που έθαψα τους συζύγους μου , που έχει η κόρη μου τη δική της οικογένεια και τα παιδιά της .

Τώρα του δίνω και καταλαβαίνει , έχω τα φράγκα και έχω όποιον γουστάρω… και άμα λάχει σου πετάω και σένα κανένα κοκαλάκι έτσι για να περνάς την ώρα σου!

Ε…άμα πια τα πήρα , άκου Τατιάνα .... όχι Δρούζα ! πφ!!!